اخلاق و نظریه ی نفس در اندیشه ی استیچ: آوردگاه روان شناسیِ اخلاق و علوم شناختی

استیفن استیچ، یکی از نام­دارترین روان­شناسان و فیلسوفان حوزه­های اخلاق و ذهن است. وی با بهره­گیری و تلفیق سنت­های روان­شناسانه و فلسفی در حوزه­های مذکور به مرجع بسیاری از پژوهش­های معاصر در روان شناسی اخلاق و فلسفه­ی ذهن بدل گشته است. پژوهش حاضر با ادعای اینکه نفس­شناسی، جهان­شناسی و خداشناسی فیلسوفان، سامان نظریه­ی اخلاق آنان را برخواهد ساخت، به تأثیر نظریه­ی نفس استیچ در نظرگاه اخلاقیِ وی خواهد پرداخت. براین اساس، نخست به تحلیل فرااخلاقِ نظریه­ی اخلاق وی در دو ساحت معرفت شناسی و وجودشناسی پرداخته و سپس با ارزیابی نفس­شناسی وی، درصدد یافتن نسبت­های مابعدالطبیعی میان نفس­شناسی و نظریه­ی اخلاقِ وی برخواهیم آمد. در پایان با اشاره به اینکه تلقیِ غیر دوگانه­انگار و شناختی استیچ در نفس­شناسی، چگونه ساحت­های یادشده را متاثر نموده، به نگرش وی مبنی بر گذار از روان­شناسی متعارف اخلاق به روان­شناسیِ شناختی و رهیافت­های آزمایشگاهیِ وی در سامانِ نظریه­ی اخلاق خواهیم پرداخت.